Typy antropologiczne

Na terenie północno-wschodniej Afryki znaleziono niewiele grobów, które można by datować na okres schyłku pradziejów (40000-3000 p.n.e.), zwłaszcza jeżeli chodzi o pochówki z początków tego długiego przedziału czasu.

Na podstawie tych badań nie można przedstawić szczegółowo populacji zamieszkującej tę część Afryki. W ogólnym zarysie początek tego okresu jest wiązany z pojawieniem się Homo sapiens sapiens czyli naszego bezpośredniego przodka.

Zasób wiedzy na temat prahistorycznych ludzi powiększają badania cmentarzysk, jednak te pochodzą głównie z okresu neolitu (około 4900-3000 lat p.n.e.), kiedy to ludność zaczynała zakładać stałe osady i tworzyć w ich okolicy cmentarzyska użytkowane przez pokolenia. Na podstawie kształtu i wymiarów szczątków kostnych pochodzących z badań na takich cmentarzyskach można powiedzieć, że ludzie w tamtym okresie byli bardziej masywni niż my obecnie jesteśmy. Wzrostu był różnorodny, najwyżsi mężczyźni mogli mieć około 185 cm wzrostu, kobiety około 163 cm. Mieli bardziej rozbudowane kości twarzy. Populację zamieszkującą środkowy Sudan cechowały masywniejsze, wysunięte do przodu szczęki i zęby (prognatyzm twarzowy i zębowy). Nosy zazwyczaj mieli płaskie i duże. Większość badaczy twierdzi, że współcześnie podobni z wyglądu ludzie zamieszkują tereny Afryki Centralnej.

Ludzie w tamtych czasach żyli krócej. Na cmentarzysku Kadero średni wiek mężczyzn wynosił około 40 lat, kobiet 30 lat, jednak trafiały się również osobniki starsze. Co oznacza, iż ludzie wtedy żyli dłużej niż w późniejszych, wydawać by się mogło bardziej „cywilizowanych” czasach. Jeżeli chodzi o najmłodsze osobniki, to zdarzało się często, że ludzie umierali mając około 20 lat. Wyjątkowym odkryciem jest cmentarzysko Gebel Ramlah (Pustynia Zachodnia w Egipcie), gdzie m.in. poznańscy archeolodzy odkryli stanowisko, na których chowano osobniki w wieku dziecięcym oraz noworodki.