Polskie poznawanie świata

Reliefy i malarstwo

Zobacz także IV Katarakta - Cmentarzyska i zwyczaje grzebalne

Reliefy i malarstwo

W starożytności reliefy były dodatkowo malowane, jednak w niewielu miejscach poligromia przetrwała próbę wieków. Deir el Bahari, Świątynia Milionów Lat Hetszepsut, fot. M. Drzewiecki (źródło: archiwum prywatne Marius

Do malowania używano pędzelków z rozgniecionej trzciny, do wypełniania większych powierzchni służyły pędzelki zrobione z połączonych trzcin, traw i włókien liści palmowych.

 

Farby mieszano w skorupach morskich muszli. Stosowane barwniki były pochodzenia naturalnego: np. czarny z sadzy lub węgla, biały z wapienia lub gipsu, żółto-pomarańczowy z ochry, zieleń i niebieski z malachitu i lazurytu albo kobaltu i tlenku żelaza.

Malowidła pokrywały reliefy na ścianach, sufitach grobowców i świątyń. Malowano także zewnętrzne powierzchnie budowli, detale architektoniczne i rzeźby. Wnętrza domów dekorowano znacznie skromniej.

Egipskie malarstwo było podporządkowane nakazom religijnym. Tak jak w reliefach twarz człowieka przedstawiana była z profilu. Oko rysowane było en face. Ramiona pokazywane były frontalnie, ręce i nogi z profilu. Kolorystyka była symboliczna: czerń to kolor ziemi dającej życie, zieleń jest barwą papirusu, wiecznej młodości, czerwony kolor, barwa pustyni, biel – oznacza świt, uwolnienie od mocy demonów, intensywna żółć, kolor złota, niezniszczalne ciało bogów i symbol wieczności, barwa niebieska symbolizuje nowe życie.

Nie ma na freskach egipskich chmur na niebie, czerwieni zachodzącego słońca. Te widoki były dla wierzeń egipskich wyrazem działania sił demonów przynoszących zamęt, zatem nie należało ich utrwalać w obrazie. Wybór tematu, nawet miejsca, w którym został przedstawiony, też nie jest dziełem przypadku czy indywidualnej wizji twórcy. Ściany grobowców i świątyń pokrywane były pasami scen następujących jedna po drugiej. Poszczególne pasy oddzielały linie. To kapłani decydowali o kolejności fresków, układzie grup, wyborze ściany i tematu dla sceny głównej.

Tematyka była związana z danym bogiem w świątyni lub zmarłym w grobie. Przedstawiano fragmenty z Księgi Umarłych lub sceny składania ofiar. W czasach Nowego Państwa wprowadzono sceny batalistyczne, na których faraon zawsze zwyciężał swoich wrogów. Oprócz takich przedstawień kanonicznych można spotkać także bardziej luźne i naturalistyczne przedstawienia flory i fauny.

Zgodnie z art. 173 ustawy Prawa Telekomunikacyjnego informujemy, że kontynuując przeglądanie tej strony wyrażasz zgodę na zapisywanie na Twoim komputerze tzw. plików cookies. Ciasteczka pozwalają nam na gromadzenie informacji dotyczących statystyk oglądalności strony. Jeżeli nie wyrażasz zgody na zapisywanie ich zmień ustawienia swojej przeglądarki internetowej.