Polskie poznawanie świata

Deir El-Medina

Zobacz także IV Katarakta - Cmentarzyska i zwyczaje grzebalne

Deir El-Medina

Deir el-Medina to współczesna nazwa osady usytuowanej w niewielkiej dolinie w Tebach Zachodnich, będącą jedną z lepiej poznanych stanowisk starożytnych. Osada, zwana w starożytności Set Nefer - „Piękne Miejsce” i Set Maat – „Miejsce Prawdy” założona została w czasach panowania Totmesa I – trzeciego władcy XVIII dynastii.


Jej mieszkańcami byli budowniczowie, rzemieślnicy i artyści pracujący w Dolinie Królów i Dolinie Królowych przy konstrukcji i dekorowaniu królewskich grobowców oraz ich rodziny. Mieszkańcy wioski podlegali bezpośrednio wezyrowi i faraonowi i cieszyli się specjalnymi przywilejami. Osada zajmowała obszar 50 x 132 m i obejmowała około 70 domów zbudowanych z kamienia, o niemal identycznym układzie wewnętrznym pomieszczeń.

Na podstawie licznych obiektów odkrytych na stanowisku w toku kolejnych sezonów wykopaliskowych udało się lepiej zrozumieć ówczesnych mieszkańców Egiptu. Liczne przedmioty użytkowe pozwoliły dość dobrze odtworzyć codzienne życie mieszkańców wioski. Teksty spisane na papirusach i ostrakonach - organizację pracy, stosunki społeczne, obowiązujące prawo. Obiekty o znaczeniu kultowym dają wgląd w życie religijne mieszkańców – czczone bóstwa, obrzędy religijne

Obok zabudowy mieszkalnej stanowisko obejmuje również grobowce mieszkańców wioski, niektóre z nich bardzo bogato zdobione. Podczas wykopalisk odkryto kilkadziesiąt grobowców ze wspaniałymi malowidłami przedstawiającymi sceny z codziennego życia a także o tematyce mitologicznej i religijnej. W Deir el-Medina znajdują się również pozostałości obiektów kultowych – m.in. świątyni Amona i świątyni Hator wybudowanych przez Ramzesa II, świątyni Hathor wzniesionej w czasach panowania Seti I oraz kolejnej świątyni poświęconej tej bogini powstałej w czasach ptolemejskich znajdującej się wewnątrz murów opasujących osadę.

Wioska funkcjonowała przez cały okres Nowego Państwa ( ok. 1550-1069 p.n.e.). Została okresowo opuszczona w czasach amarneńskich, gdy faraon Amenhotep IV/Echnaton przeprowadził rewolucje religijną i wraz z całym dworem przeniósł się do nowo ufundowanego miasta Amarna. Mieszkańcy powrócili do osady po śmierci Echnatona i ponownym ustanowieniu stolicy w Tebach. Ostatecznie wioska została opuszczona pod koniec okresu Ramessydzkiego, a jej mieszkańcy „przesiedleni” do pobliskiego Medinet Habu – okręgu świątynnego Ramzesa III.

Pierwsze prace wykopaliskowe w Deir el-Medina prowadził w latach 1905-1909 włoski egiptolog Ernesto Schiaparelli a następnie od 1922 roku aż do roku 1947 przedstawiciel Francuskiego Instytutu Orientalistycznego (IFAO) Bernard Bruyère. W pracach wykopaliskowych prowadzonych przez Bruyère’a w 1934 roku wziął udział Kazimierz Michałowski. Były to jego pierwsze wykopaliska w Egipcie. Pozwoliły mu one poznać specyfikę pracy w Egipcie oraz organizację i metody wykopaliskowe stosowane w tym kraju przez Francuzów. Znaczna liczba zabytków znalezionych w Deir el-Medina w trakcie badań Bruyère’a zasiliła zbiory Muzeum Narodowego w Warszawie. IFAO nadal prowadzi badania w Deir el-Medina.

 

Zgodnie z art. 173 ustawy Prawa Telekomunikacyjnego informujemy, że kontynuując przeglądanie tej strony wyrażasz zgodę na zapisywanie na Twoim komputerze tzw. plików cookies. Ciasteczka pozwalają nam na gromadzenie informacji dotyczących statystyk oglądalności strony. Jeżeli nie wyrażasz zgody na zapisywanie ich zmień ustawienia swojej przeglądarki internetowej.