Polskie poznawanie świata

Tell Atrib

Zobacz także Starożytny Egipt - III okres przejściowy

Tell Atrib

Tell Atrib to osada położona w Delcie, 40 km na północ od Kairu. W starożytności była stolicą X nomu (województwa) dolnoegipskiego. Starożytne teksty wskazują na istnienia miasta już w okresie Starego Państwa, jednak najstarsze zabytki pochodzące z Tell Atrib datowane są na okres Średniego Państwa.


Teksty wspominają istniejącą w tym miejscu świątynię Horusa a także świątynię wybudowana przez Amenhotepa III (Nowe Państwo, XVIII dynastia, ok. 1390-1352 p.n.e.) jednak żadne pozostałości tych budowli nie zachowały się do czasów obecnych. Najstarsze zachowane na stanowisku są pozostałości świątyni Taharki (Okres Późny, XXV dynastia, ok.690-664 p.n.e.), świątyni Amazisa (Okres Późny, XXVI dynastia, 570-526 p.n.e.) oraz nekropola z Okresu Późnego , na której w 1950 roku odkryto grobowiec królowej Tahut, żony Psametyka I (Okres Późny, XXVI dynastia, 664-610 p.n.e.). Najlepiej zachowane są pozostałości z okresu ptolemejsko-rzymskiego – zabudowa miejska i świątynna oraz nekropola. Prace wykopaliskowe w Tell Atrib podejmowane były w latach 30-tych XX wieku przez misję angielską, a następnie przez Egipcjan w 1946 roku. Efektem tych ostatnich było odkrycie dużego zespołu łaźni rzymskich.

Polacy podjęli badania wykopaliskowe na terenie Tell Atrib w 1957 roku z inicjatywy prof. Kazimierza Michałowskiego. Były to pierwsze wykopaliska polskie na terenie Egiptu podjęte po II wojnie światowej. Prace prowadzone były do 1969 roku i objęły swym zasięgiem głównie tzw. kom A. Odkryto łaźnie rzymskie z okresu julijsko-klaudyjskiego przebudowane w czasach panowania Trajana i Hadriana oraz pozostałości zabudowy miejskiej. Wspomniane powyżej fundamenty świątyń Taharki oraz Amazisa odkryto poniżej założeń rzymskich.

W 1969 roku podjęto prace na komie Sidi Youssuf. Zostały one jednak przerwane po pierwszym sezonie ze względu na działania wojenne w regionie i ponownie podjęte dopiero w 1979 roku pod kierownictwem dr Barbary Ruszczyc. Prace te trwały do 1985 roku i pozwoliły na częściowe odkrycie założeń architektonicznych datowanych na okres od IV do VII w. n.e. Spora część znalezisk pochodzących z tych wykopalisk trafiła do Muzeum Narodowego w Warszawie. Są to głównie fragmenty mozaik ściennych oraz detali architektonicznych oraz naczynia ceramiczne. Kolejne badania w rejonie Kom Sidi Youssuf rozpoczęte zostają w 1985 roku. Kierownictwo nad nimi obejmuje prof. Karol Myśliwiec. Rezultatem tych prac jest odkrycie zabudowy mieszkalnej z czasów ptolemejskich oraz pozostałości warsztatów rzemieślniczych z tego samego okresu. Badania te kontynuowane są do 1995 roku, a następnie po trzyletniej przerwie podjęte na nowo na kolejne trzy sezony. Znalezione w trakcie tych prac zabytki, głównie naczynia ceramiczne, w części zasiliły kolekcję sztuki starożytnej Muzeum Narodowego w Warszawie.

 

 

Zgodnie z art. 173 ustawy Prawa Telekomunikacyjnego informujemy, że kontynuując przeglądanie tej strony wyrażasz zgodę na zapisywanie na Twoim komputerze tzw. plików cookies. Ciasteczka pozwalają nam na gromadzenie informacji dotyczących statystyk oglądalności strony. Jeżeli nie wyrażasz zgody na zapisywanie ich zmień ustawienia swojej przeglądarki internetowej.