Polskie poznawanie świata

Okres archaiczny

Zobacz także Badania ośrodka gdańskiego - Awlib

Okres archaiczny

Okres ten, zwany również wczesnodynastycznym lub tynickim obejmuje dwie pierwsze dynastie faraonów. Kultura i cywilizacja egipska zaczęła się dynamicznie rozwijać, formując podstawy państwowości. Mamy do czynienia z pierwszymi miastami o charakterze stolic – This oraz Memfis. Władca – faraona skupiał w swym ręku władzę nie tylko polityczną, ale także ekonomiczną i religijną. Zaczął być również identyfikowany z bogiem.


Wykopaliska archeologiczne wskazują, że już w tym okresie dał się zauważyć znaczny postęp technologiczny. Rozwijała się na znacznie szerszą skalę niż w okresach poprzednich, produkcja ceramiki. Pojawiają się pierwsze naczynia wykonane z brązu. Rozwijało się pismo, nierozerwalnie związane z rozwojem gospodarczym i administracją kraju. Znaleziska archeologiczne poświadczają kontakty z sąsiednimi cywilizacjami, głównie z obszerem Palestyny i Lewantu. Zaczęły powstawać monumentalne jak na owe czasy budowle. Badania na nekropoli królewskiej w Abydos, znajdującej się w pobliżu ówczesnej stolicy This, prowadzone na przełomie XIX i XX wieku pozwoliły na odkrycie grobów władców pierwszej dynastii oraz ich okręgów kultowych. Większość władców drugiej dynastii pochowana została w Sakkarze – nekropolii miasta Memfis, położonego w pobliżu dzisiejszego Kairu. Jedynie dwa groby faraonów drugiej dynastii zidentyfikowano w Abydos. Jednym z nich był Chasechemui.
 

Architektura i sztuka

Wraz z rozwojem państwa, powstawały nowe osady, a w związku z tym rozwijało się budownictwo. Zasób drewna w Egipcie był mocno ograniczony, dlatego też głównym materiałem budowlanym stała się cegła suszona. Materiał ten wykorzystywano początkowo do znoszenia budowli zarówno o charakterze prywatnym, jak i użyteczności publicznej, państwowej, religijnej. O ile egipskie domy we wszystkich okresach powstawały z cegły suszonej, o tyle przy budowie większości budowli powstałych z inicjatywy państwa, a także przy wznoszeniu grobowców możnych zaczęto z upływem czasu wykorzystywać kamień – materiał powszechnie w Egipcie dostępny. W okresie archaicznym wykorzystywano go w ograniczonym zakresie i tylko do wykonania niektóry elementów budowli, np. posadzki w komorze grobowej mastaby. Z kamienia wykonywane były również stele grobowe wieńczące pochówki władców. Na nekropoli memfickiej powstają wielkie mastaby – pochówki możnowładców z I i II dynastii, składające się z kaplicy, tzw. serdabu – pomieszczenia, w którym umieszczano posąg zmarłego, oraz podziemnej komory grobowej. Przykłady sztuki z tego okresu nie są zbyt liczne, ale powoli kształtuje się kanon, który będzie stosowany w sztuce egipskiej przez kolejne tysiąclecia. W rzeźbie proporcje są już wyważone, a rzeźba królewska nieco bardziej wyrafinowana niż prywatna. Chasechemui, faraon II dynastii jest pierwszym władcą egipskim, którego posąg zachował się do naszych czasów. To również z jego grobu pochodzą pierwsze egipskie zabytki wykonane z brązu. W grobach znajdowano również piękne naczynia kamienne, głównie alabastrowe.

Zgodnie z art. 173 ustawy Prawa Telekomunikacyjnego informujemy, że kontynuując przeglądanie tej strony wyrażasz zgodę na zapisywanie na Twoim komputerze tzw. plików cookies. Ciasteczka pozwalają nam na gromadzenie informacji dotyczących statystyk oglądalności strony. Jeżeli nie wyrażasz zgody na zapisywanie ich zmień ustawienia swojej przeglądarki internetowej.