Polskie poznawanie świata
Okres ptolemejski
Okres ptolemejski
W 332 r. p.n.e. Aleksandra III Macedońskiego wkroczył na terytorium Egiptu i zajął je praktycznie bez walki. Nowym centrum administracyjnym Egiptu stała się, założona przez niego Aleksandria, która stała się szybko również centrum nauki i kultury ówczesnego świata śródziemnomorskiego.
Po jego nagłej śmierci, w wyniku podziału władzy między generałów Aleksandra, władzę nad satrapią egipską przejął Ptolemeusz, syn Lagosa i to właśnie on uznawany jest za twórcę lagijskiej dynastii Ptolemeuszy. Egipt rozwijał się, głównie gospodarczo, stając się z czasem głównym producentem zboża w regionie. Obszar ziemi uprawnej, a tym samym wielkość zbiorów zwiększała się dzięki osadnikom greckim gotowym do służby wojskowej w zamian za przyznaną im ziemi rolną. Polityka ta umożliwiła wprowadzenie dwóch zbiorów w roku. W parze z rozwojem gospodarczym nie szła jednak stabilizacja polityczna. W II w. p.n.e. rozpoczęły się wewnątrzdynastyczne walki o władzę, osłabiające kraj i sprawiające, że ponownie stał się on łatwym celem dla sąsiednich imperiów. Niepokoje dynastyczne doprowadziły w końcu do interwencji Rzymu, który zaczął odgrywać coraz większą rolę w polityce wewnętrznej Egiptu. Ostatnia władczyni ptolmejskiego Egiptu – Kleopatra, zaangażowała się z kolei w konflikt między Markiem Antoniuszem i Oktawianem Augustem. Po przegranej przez floty Kleopatry i Antoniusza bitwie pod Akcjum w 30 r. p.n.e. Kleopatra popełniła samobójstwo, a Egipt stracił samodzielność i stał się prowincją rzymską.
Architektura i sztuka
Najważniejszym miastem Ptolemejskiego Egiptu była Aleksandria. Miasto założono w oparciu o siatkę ulic krzyżujących się pod kątem prostym. Powstały tam liczne, reprezentacyjne budowle: teatr, hipodrom, słynną Biblioteke Aleksandryjską, liczne świątynie, m.in. Serapisa, wraz z nekropolą świętych byków – Serapeum. Na wyspie Faros zbudowano latarnię morską, która przez starożytnych uznana została za jeden z siedmiu cudów świata. Monumentalne świątynie powstały również w innych miastach Egiptu: świątynia Horusa w Edfu, świątynia Sobka i Horusa w Kom Ombo, świątynia Izydy na wyspie File, świątynia Hathor w Dendera, świątynia Horusa w Deir el-Medina. Ściany tych budowli, podobnie jak w czasach wcześniejszych, zdobiły przedstawienia wykonane w reliefie. Ich głównym tematem w tym okresie były przedstawienia mitologiczne oraz składanie ofiar przez władcę.