Bohdanowicz Karol (1864–1947), geolog i geograf, zwany najlepszym znawcą geologii Azji. W ciągu 17 lat swoich podróży naukowych po tej części świata objął badaniami olbrzymie obszary kontynentu, od gór Elbrus i Morza Kaspijskiego na zachodzie aż po Cieśninę Beringa, Pacyfik i Morze Żółte na wschodzie. Już jako student Instytutu Górniczego w Petersburgu wziął w roku 1885 udział w ekspedycji F. N. Czernyszewa na Ural, co prawdopodobnie zdecydowało o jego późniejszej karierze wytrwałego badacza terenowego. Pierwszą samodzielną wyprawę podjął w roku 1886 do południowej części Kraju Zakaspijskiego, w celu przeprowadzenia tam badań geologicznych i hydrogeologicznych, w związku z podjętą tam budową Zakaspijskiej Kolei Żelaznej. Teren tych badań rozszerzył w następnym roku na północną Persję. Ogłoszone w roku 1888 wyniki tej wyprawy przyniosły mu srebrny medal Rosyjskiego Towarzystwa Geograficznego oraz geologa do tego stopnia zwróciły uwagę kół naukowych na młodego, iż zaproponowano mu w roku 1889 udział w wyprawie Michaił Wasiliewicz Piewcowa w głąb Azji, tzw. wyprawie tybetańskiej. Celem ekspedycji, która wyruszyła 14 maja 1889 roku, było zbadanie systemu górskiego Kunlun oraz północnego skraju Wyżyny Tybetańskiej do południka jeziora Lob-nor. Wiosną 1890 roku wraz z Piewcowcem i Kozłowem odbył krótką wyprawę na północ, na pustynię Takla Makan. Ogólnie w ciągu całej wyprawy podróżnik polski zbadał i określił najważniejsze zarysy orografii Kunlunu i wschodniego Tien-szanu, szczegółowo analizował ich budowę geologiczną, sporządził mapę schematyczną tych terenów. Po wykonaniu zakreślonych planem badań, 6 września 1890 roku wyprawa rozpoczęła podróż powrotną z uroczyska Mandałyk na południowo-wschodnim skraju Kaszgarii, obierając jednak zgodnie z planem inną trasę powrotną, północną, w kierunku jeziora Lob-nor. Wyprawa dotarła do granicy chińsko-rosyjskiej 1 stycznia 1891 roku, a 3 stycznia tegoż roku przybyła do Zajsanu, gdzie została zakończona. Rezultaty wyprawy ogłoszono w dwutomowej publikacji „Trudy Tibetskoj ekspiedicyi 1889–1890 pod naczalstwom M.W. Piewcowa”. Bardzo owocna była następna wyprawa, o tym samym charakterze, do obszarów leżących na zachód od Bajkału, równolegle do północnego skłonu Sajanu Wschodniego. W latach 1895–1898 prowadził badania geologiczne nad Morzem Ochockim, w Kraju Chabarowskim. Odkrył tam znaczne obszary występowania złota. W roku 1898 poszukiwał pokładów złotonośnych z kolei w południowej Mandżurii, w okolicach Portu Artura. Najbardziej intensywna jego działalność eksploracyjna poza Europą zakończyła się właściwie w roku 1902 wraz z jego nominacją profesora Instytutu Górniczego w Petersburgu, na którym to stanowisku pozostał do 1919 roku. W roku 1919 wrócił do kraju, początkowo na stanowisko profesora Akademii Górniczo-Hutniczej w Krakowie, a od roku 1938 dyrektora Państwowego Instytutu Geologicznego w Warszawie. W roku 1946 członkowie kurylskiej ekspedycji Wszechzwiązkowego Towarzystwa Geograficznego nadali jego imię przylądkowi na południowym Sachalinie oraz wulkanowi na wyspie Paramuszyr w grupie Wysp Kurylskich. Istnieje też miejscowość w Syberii Zachodniej, na wschód od Swierdłowska, nosząca jego imię. Charakterystyczna jest bibliografia prac geologicznych, opublikowana do roku 1917. Największe jego dzieło, monumentalne trzytomowe „Surowce mineralne świata”, ukazało się po śmierci autora w latach 1952–1953.