Polskie poznawanie świata

Inkulturacja ewangelii

Zobacz także Liga morska i kolonialna

Inkulturacja ewangelii

Wyjście z kościoła po niedzielnej mszy świętej. Kisantu.

Cyryl i Metody, rodem ze starożytnych Tesalonik, zanieśli Słowianom nie tylko Ewangelię, ale także ich alfabet i fundamenty dziedzictwa europejskiego.


Stworzyli liturgię w języku słowiańskim. Podobny proces – nieraz z wielkimi trudnościami – dokonywał się w różnych częściach świata. W Indiach doskonałym wyczuciem miejscowej kultury mógł się poszczycić Roberto de Nobili, z urodzenia rzymski arystokrata, z powołania jezuita. Wzbudził szacunek dla siebie i zainteresowanie dla chrześcijaństwa wśród braminów, studiując miejscowe języki i kulturę oraz dostosowując je do chrześcijaństwa. Wielkim pionierem misji chińskiej był niewątpliwie o. Mateo Ricci, jezuita, który zasłynął jako naukowiec i twórca akomodacji misyjnej: idei dostosowania, przepowiadania doktryny wiary i życia chrześcijańskiego do miejscowej kultury. Słusznie chciał on dać Chińczykom chrześcijaństwo w chińskiej formie.

Wraz z rozwojem antropologii kulturowej w refleksji mijologicznej wypracowano termin inkulturacji Ewangelii. Misje bowiem polegają na „wcielaniu Chrystusa” w danym miejscu i czasie. Chrystus powinien nieustannie rodzić się w sercach konkretnych ludzi, w ich codziennym życiu – słowem w kulturze.

Zgodnie z art. 173 ustawy Prawa Telekomunikacyjnego informujemy, że kontynuując przeglądanie tej strony wyrażasz zgodę na zapisywanie na Twoim komputerze tzw. plików cookies. Ciasteczka pozwalają nam na gromadzenie informacji dotyczących statystyk oglądalności strony. Jeżeli nie wyrażasz zgody na zapisywanie ich zmień ustawienia swojej przeglądarki internetowej.