Polskie poznawanie świata

Wykształcenie

Wykształcenie


Z wykształcenia przede wszystkim lekarz. Na wybór studiów i zawodu lekarskiego, któremu poświęcił prawie 32 lata swego życia, czyniąc go podstawowym źródłem utrzymania, wpłynęły lekarskie tradycje rodzinne.

Jak sam określił zawód lekarza „był jakby dziedzicznym” w jego rodzinie. Urodził się 12 sierpnia 1850 roku w Rukszanach w powiecie kowieńskim na Litwie jako syn Dominika i Leokadii z Fischerów, córki znanego lekarza kowieńskiego – Adama Fischera. Z powodu rozpadu w niedługim czasie związku małżeńskiego rodziców, a następnie ich utraty w bardzo młodym wieku, Julian wychowywał się głównie u państwa Fischerów - dziadków ze strony matki. Osoba dziadka Adama była dla niego wzorem człowieka i lekarza; pierwszym, od którego czerpał zainteresowania i inspiracje naukowe. Po latach scharakteryzował go jako człowieka, który...w czasie konsultacji miał niemałą cierpliwość, wysłuchując długich skarg chorych, zaskarbił więc sobie wielkie ich zaufanie i wziętość. W życiu codziennym, oprócz chorych i książek, nie miał żadnych innych zajęć, przyzwyczajeń i nałogów (JTH,1). Także jego ojciec i stryj byli uczniami „medycyny wileńskiej” i obaj leczyli chłopów. Wuj mój, brat matki, został fachowym lekarzem, następnie zostałem i ja lekarzem, a potem i młodszy brat mój przyrodni. Jednym słowem, zawód lekarski był jakby dziedzicznym w naszej rodzinie - napisze we wspomnieniach O dawnych lekarzach wileńskich. (JTH,2).

Po ukończeniu gimnazjum w 1869 roku, do którego uczęszczał najpierw w Kownie, a następnie w Petersburgu, podjął w studia medyczne. Po zakończonych niepowodzeniem staraniach o studia medyczne w Warszawie, rozpoczął studiowanie nauk medycznych w Akademii Medyko-Chirurgicznej w Petersburgu, najpierw jako słuchacz, a następnie jako pełnoprawny student. W 1873 r. przeniósł się na Uniwersytet Kijowski, który ukończył w 1876 r. Zaraz po jego ukończeniu podejmuje pracę lekarza praktyka w Zwinogródce na Ukrainie (dawna gubernia kijowska) - niewielkiej „powiatowej mieścinie na dawnych kresach byłej Rzeczypospolitej”, liczącej w owym czasie 12 tys. mieszkańców. Jednak już po kilku miesiącach praktyki lekarskiej w tym „głuchym partykularzu” bez szans na rozwój intelektualny (JTH, 3), Hryncewicz wyjeżdża za granicę, by pogłębić wiedzę i poszerzyć swoje umiejętności zawodowe. Wyjechał na przełomie 1876/77 do Paryża i Wiednia na studia dokształcające z zakresu położnictwa i ginekologii. W Paryżu poznał znakomitego anatoma Pawła Brocka – profesora L’Ecole d’Antropologie de Paris i oprócz wykładów i praktyk czysto lekarskich uczęszczał też na wykłady z antropologii. Po powrocie na Ukrainę (przez Strasburg, Monachium i Wiedeń, gdzie odwiedził słynny Allgemeines Kraukenhaus, (a w nim m.in. klinikę chorób wewnętrznych i klinikę chorób skórnych i wenerycznych) osiadł ponownie w Zwinogródce, gdzie przez 14 lat był lekarzem okręgowym.

W życiu zawodowym i karierze naukowej J. Talko–Hryncewicza można wyróżnić kilka znaczących okresów, chociaż sam uczony wyróżnia w nim tylko 3 okresy (łącząc w jeden dzieciństwo, lata szkolne, studia i prace na prowincji; drugi – lata 1892-1914, od 41-64 roku życia, czyli okres pracy we wsch. Syberii i Mongolii oraz w krakowskiej UJ do wojny) i okres trzeci – lata 1915-1932).

Zgodnie z art. 173 ustawy Prawa Telekomunikacyjnego informujemy, że kontynuując przeglądanie tej strony wyrażasz zgodę na zapisywanie na Twoim komputerze tzw. plików cookies. Ciasteczka pozwalają nam na gromadzenie informacji dotyczących statystyk oglądalności strony. Jeżeli nie wyrażasz zgody na zapisywanie ich zmień ustawienia swojej przeglądarki internetowej.