Polskie poznawanie świata

Wenecja Pacyfiku

Wenecja Pacyfiku

W 1873 roku w trakcie rocznego pobytu na Ponape, Jan Kubary skoncentrował się na badaniu ruin na pobliskiej wyspie Nan Madol (lub Nan Matal).

Znajduje się tam olbrzymi kompleks kamiennych budowli. Z racji tego, że jest poprzecinany kanałami komunikacyjnymi, zwany jest Wenecją Pacyfiku. Do dziś nie wiadomo kto je zbudował, kiedy i w jaki sposób. Miejscowi wyspiarze nic o tym nie wiedzą i ruiny stanowią dla nich tabu. Jak napisał na ich temat Willard Price w książce „Tajemnicza Mikronezja”, były to: „Potężne bloki kamienne, które tworzą te barbarzyńskie budowle, sprawiają, że zamki Anglii i Renu wydają się wobec nich delikatne i kobiece”.

Niektórzy badacze w kompleksie tym doszukiwali się pozostałości prastarej cywilizacji zamieszkującej Pacyfik, dlatego też czasem nazywany jest „Atlantydą Wschodu”. Ruiny rozciągają się na obszarze prawie 30 km kwadratowych. Przed Kubarym badane były przez Hiszpana Rojas’a (1843), Amerykanina Gulika (1852-56), Anglika Cheynego (1852), jednak to Polak rozpoczął tak intensywne badania tego kompleksu, sporządzając pierwszą jego mapę. Jego publikacje dotyczące owego „wymarłego miasta” ukazały się w czasopismach naukowych francuskich i niemieckich (m.in. „Journal des Museum Godeffroy”, „Le Nature”)1.

Według niego, kompleks był prawdopodobnie budowany nie przez Mikronezyjczyków, lecz przez inny lud, cechujący się wysoką kulturą. Budowle wzniesione były na planie miejskim, poprzecinane kanałami dla łodzi. Mury mają grubość 3-4 metrów i wysokość 3-10 metrów, filary bazaltowe ważą po 4 tony. Tym samym tajemnicą pozostaje sposób ich obróbki i transportu, tym bardziej, że kamienie tego typu występują w znacznej odległości od miejsca wzniesienia kompleksu. Kubary odkrył tam grobowce, które nazwał „królewskimi”, jak też wiele ozdób, kamiennych toporków, haczyków z ości a także ludzkie kości.

Angielskie czasopismo, organ Towarzystwa Geograficznego napisało: „Ruiny te były po raz pierwszy opisane przez znakomitego przyrodnika polskiego, pana Kubarego”.

1 K. Wypych, „W cieniu Fe”, Wrocław 1969, s. 98

Zgodnie z art. 173 ustawy Prawa Telekomunikacyjnego informujemy, że kontynuując przeglądanie tej strony wyrażasz zgodę na zapisywanie na Twoim komputerze tzw. plików cookies. Ciasteczka pozwalają nam na gromadzenie informacji dotyczących statystyk oglądalności strony. Jeżeli nie wyrażasz zgody na zapisywanie ich zmień ustawienia swojej przeglądarki internetowej.