Polskie poznawanie świata

Tukuna

Zobacz także Polscy inżynierowie w Peru

Tukuna

Igarape Belem – malowanie bębenków, z archwium B. Malkina.

Brazylia, Amazonas, osady nad Igarape Belem, 
Indianie Tukuna to stosunkowo liczna grupa (ponad 15 tysięcy); zamieszkują tropikalną dżunglę na pograniczu Peru, Ekwadoru i Brazylii, a także Kolumbii, zajmując zachodnią Amazonię w rejonie Solimoes (Amazonka w środkowym biegu, od Yavari do Rio Negro).  


Duża ich liczba żyje nad mniejszymi dopływami na wschód od Benjamin Constant, a największa koncentracja jest w Igarape Tacane, Igarape Belem, Sao Geronimo. Tucuna żyją w rozrzuconych siedzibach po kilka domów, ale wzdłuż brzegów rzeki. Mimo wpływów i misji i samych Brazylijczyków zachowali wiele ze swoich tradycyjnych rzemiosł i obyczajów. Życie Indian Tukuna, niegdyś jednej z liczniejszych grup amazońskich, znacznie się zmieniło, chociaż wyroby pochodzenia przemysłowego nie zdołały jeszcze całkowicie wyprzeć ich własnych. Z włókna palmy tucum (Astrocaryum tucuma) kobiety wyrabiają małe hamaki i torby-siatki; torby za pomocą igły własnej produkcji, z twardego drewna, ozdabiając je geometrycznymi wzorami. Dawniej Tukuna sypiali w hamakach, obecnie na matach z tapy, hamaków używając jedynie w dzień lub jako kołysek dla dzieci -  pisze  Malkin. (BM, 186)
Żyją z łowienia ryb i niewielkich upraw, a polowanie ma niewielkie znaczenie ze względu na niewielką ilość zwierzyny. Posługują się łodziami-dłubankami, które wiosłują z pozycji siedzącej, z przodu łodzi. Podczas łowienia ryb posługują się różnymi pułapkami, używają czasem, podobnie jak i inne grupy, soku z korzeni barbasco, zwanych tutaj timbo, który paraliżuje centralny układ nerwowy ryb, a niekiedy strzelają do nich z łuku, szczególnie pod koniec pory deszczowej. Mieszkają w dużych rodzinach, gdzie jest miejsce również dla dalszych krewnych, a typowa chata Tukuna to duża czworoboczna, prostokątna konstrukcja ze spadzistym dachem, oparta na palach.
W czasach eksploracji terenów Tukuna przez Malkina, odbywało się jeszcze wiele obrzędów i ceremonii, w tym jedna z najważniejszych - obrzęd inicjacji dziewczynki czy tańce ku czci przodków, podczas których ubierano specjalne stroje z tapy - rozbitego łyka podkorowego; składają się na nie rurowate okrycia malowane w różne symboliczne wzory oraz maski z dużymi kolistymi uszami zakrywające całą głowę. 

 

Zgodnie z art. 173 ustawy Prawa Telekomunikacyjnego informujemy, że kontynuując przeglądanie tej strony wyrażasz zgodę na zapisywanie na Twoim komputerze tzw. plików cookies. Ciasteczka pozwalają nam na gromadzenie informacji dotyczących statystyk oglądalności strony. Jeżeli nie wyrażasz zgody na zapisywanie ich zmień ustawienia swojej przeglądarki internetowej.