Polskie poznawanie świata

Okres ptolemejski

Zobacz także Starożytny Egipt - okres predynastyczny

Okres ptolemejski

W 332 r. p.n.e. Aleksandra III Macedońskiego wkroczył na terytorium Egiptu i zajął je praktycznie bez walki. Nowym centrum administracyjnym Egiptu stała się, założona przez niego Aleksandria, która stała się szybko również centrum nauki i kultury ówczesnego świata śródziemnomorskiego.

 

Po jego nagłej śmierci, w wyniku podziału władzy między generałów Aleksandra, władzę nad satrapią egipską przejął Ptolemeusz, syn Lagosa i to właśnie on uznawany jest za twórcę lagijskiej dynastii Ptolemeuszy. Egipt rozwijał się, głównie gospodarczo, stając się z czasem głównym producentem zboża w regionie. Obszar ziemi uprawnej, a tym samym wielkość zbiorów zwiększała się dzięki osadnikom greckim gotowym do służby wojskowej w zamian za przyznaną im ziemi rolną. Polityka ta umożliwiła wprowadzenie dwóch zbiorów w roku. W parze z rozwojem gospodarczym nie szła jednak stabilizacja polityczna. W II w. p.n.e. rozpoczęły się wewnątrzdynastyczne walki o władzę, osłabiające kraj i sprawiające, że ponownie stał się on łatwym celem dla sąsiednich imperiów. Niepokoje dynastyczne doprowadziły w końcu do interwencji Rzymu, który zaczął odgrywać coraz większą rolę w polityce wewnętrznej Egiptu. Ostatnia władczyni ptolmejskiego Egiptu – Kleopatra, zaangażowała się z kolei w konflikt między Markiem Antoniuszem i Oktawianem Augustem. Po przegranej przez floty Kleopatry i Antoniusza bitwie pod Akcjum w 30 r. p.n.e. Kleopatra popełniła samobójstwo, a Egipt stracił samodzielność i stał się prowincją rzymską.


Architektura i sztuka

Najważniejszym miastem Ptolemejskiego Egiptu była Aleksandria. Miasto założono w oparciu o siatkę ulic krzyżujących się pod kątem prostym. Powstały tam liczne, reprezentacyjne budowle: teatr, hipodrom, słynną Biblioteke Aleksandryjską, liczne świątynie, m.in. Serapisa, wraz z nekropolą świętych byków – Serapeum. Na wyspie Faros zbudowano latarnię morską, która przez starożytnych uznana została za jeden z siedmiu cudów świata. Monumentalne świątynie powstały również w innych miastach Egiptu: świątynia Horusa w Edfu, świątynia Sobka i Horusa w Kom Ombo, świątynia Izydy na wyspie File, świątynia Hathor w Dendera, świątynia Horusa w Deir el-Medina. Ściany tych budowli, podobnie jak w czasach wcześniejszych, zdobiły przedstawienia wykonane w reliefie. Ich głównym tematem w tym okresie były przedstawienia mitologiczne oraz składanie ofiar przez władcę.

Zgodnie z art. 173 ustawy Prawa Telekomunikacyjnego informujemy, że kontynuując przeglądanie tej strony wyrażasz zgodę na zapisywanie na Twoim komputerze tzw. plików cookies. Ciasteczka pozwalają nam na gromadzenie informacji dotyczących statystyk oglądalności strony. Jeżeli nie wyrażasz zgody na zapisywanie ich zmień ustawienia swojej przeglądarki internetowej.