Polskie poznawanie świata

Okres rzymski

Zobacz także IV Katarakta - Cmentarzyska i zwyczaje grzebalne

Okres rzymski

Znajdując się pod zwierzchnictwem Rzymu Egipt nie miał żadnej autonomii. Rządzony przez prefekta podległego bezpośrednio cesarzowi kraj, traktowany był jak spichlerz, a nakładane obciążenia podatkowe wzbogacały cesarski skarbiec, prowadząc do stopniowego ubożenia lokalnej ludności. 

 

Równocześnie coraz bardziej odsuwano ją od pełnienia funkcji administracyjnych narzucając rzymski sposób sprawowania władzy. W 394 roku n.e. powstała ostatnia inskrypcja wykonana pismem hieroglificznym. Stopniowo też zamierał kult tradycyjnych egipskich bóstw. Zaczęło szerzyć się chrześcijaństwo. W 391 r. n.e. cesarz Teodozjusz usankcjonował je jako religię państwową, zakazał pogańskich kultów i nakazał zamknąć świątynie lub zamienić je na kościoły. Wszystkie te czynniki sprawiły, że kultura egipska zaczęła zanikać. W IV w. n.e., gdy rozpadło się cesarstwo rzymskie, Egipt stał się częścią Cesarstwa Bizantyńskiego.


Architektura i sztuka

Cesarze rzymscy kontynuowali tradycję wznoszenia świątyń na terenia Egiptu według obowiązującego od wieków kanonu, dokończyli również budowę i dekorację świątyń, których wznoszenie zapoczątkowali Ptolemeusze.

Zanika niemal zupełnie prywatna rzeźba portretowa, pojawiają się za to, słynne dla tego okresu, tzw. portrety fajumskie. Były to wykonane na drewnianych deseczkach techniką enkaustyczną przedstawienia twarzy zmarłego, przytwierdzane do twarzy właściciela po jego śmierci. Wiele cech tych portretów wskazuje jednak na silny wpływ stylu rzymskiego, wypierającego klasyczny styl egipski na terenie kraju nad Nilem.

Zgodnie z art. 173 ustawy Prawa Telekomunikacyjnego informujemy, że kontynuując przeglądanie tej strony wyrażasz zgodę na zapisywanie na Twoim komputerze tzw. plików cookies. Ciasteczka pozwalają nam na gromadzenie informacji dotyczących statystyk oglądalności strony. Jeżeli nie wyrażasz zgody na zapisywanie ich zmień ustawienia swojej przeglądarki internetowej.