Polskie poznawanie świata

Pierwszy okres przejściowy

Zobacz także Starożytny Egipt - okres predynastyczny

Pierwszy okres przejściowy

Wraz ze śmiercią Pepi II, ostatniego faraona VI dynastii, rozpoczyna się trwający około 100 lat Pierwszy Okres Przejściowy. Po okresie prosperity rozpoczyna się era osłabienia, decentralizacji władzy i stopniowego rozpadu kraju. Prawdopodobnie miał na to wpływ nie tylko niezwykle długi okres panowania Pepi II – ponad 90 lat, ale także zmiany klimatyczne, które doprowadziły do katastrofalnie niskich wylewów Nilu, co z kolei spowodowało klęskę głodu.


Nieznana jest dokładna liczba władców panujących w czasach VII i VIII dynastii. Historyk Maneton wspomina o siedemdziesięciu królach panujących w ciągu siedemdziesięciu dni. Wydaje się to jednak mało prawdopodobne i raczej ma wskazywać na chaos jaki zapanowała w Egipcie po upadku VI dynastii. Władza kolejnych faraonów była coraz bardziej ograniczona, aż w końcu utracili oni niemal zupełnie kontrolę nad większością zasobów kraju. Za to lokalni zarządcy zaczynają podkreślać własną niezależność. Na północy Memfis traci pozycję oficjalnej stolicy na rzecz Herakleopolis a nomarchowie zakładają tam nową dynastię IX, a następnie X. Na południu Egiptu władzę przejmują lokalni urzędnicy z Teb, dając początek dynastii XI. Granica wpływów obu ośrodków władzy przebiegała w okolicach Abydos. Podział kraju, częste zmiany na tronie królewskim, zwłaszcza w Heraklopolis, a w związku z tym brak silnego przywódcy, prowadzą do osłabienia wewnętrznego, przygranicznych sporów oraz spadku znaczenia Egiptu na arenie międzynarodowej. Kres temu położył czwarty władca dynastii tebańskiej – Mentuhotep II Nebhepetre. Jego działania doprowadziły do pokonania władców północy i ponownego zjednoczenia kraju.


Architektura i sztuka

Upadek polityczny i gospodarczy jaki miał miejsce w trakcie Pierwszego Okresu Przejściowego miał swoje odbicie także w sztuce. Te zabytki, które zachowały się do naszych czasów wskazują, że w zakresie kultury materialnej wykształciły się lokalne style. Bez wsparcia centralnej władzy lokalne warsztaty nie były już w stanie wytwarzać wyrobów wysokiej jakości, gdyż pracujący w nich rzemieślnicy nie mieli wystarczających umiejętności i praktyki. Stąd wykonanie wielu obiektów było niedbałe a proporcje często były zaburzone. Niemniej jednak sytuacja ta doprowadziła do znacznego rozpowszechnienia sztuki i kultury, w czasach Starego Państwa ograniczonej praktycznie jedynie do dworu królewskiego. Brak jest w tym okresie monumentalnej architektury, ale nomarchowie konstruowali dla siebie kute w skale, dekorowane grobowce.

Zgodnie z art. 173 ustawy Prawa Telekomunikacyjnego informujemy, że kontynuując przeglądanie tej strony wyrażasz zgodę na zapisywanie na Twoim komputerze tzw. plików cookies. Ciasteczka pozwalają nam na gromadzenie informacji dotyczących statystyk oglądalności strony. Jeżeli nie wyrażasz zgody na zapisywanie ich zmień ustawienia swojej przeglądarki internetowej.