Polskie poznawanie świata

Formy podróżniczej wypowiedzi

Formy podróżniczej wypowiedzi

Współczesna literatura podróżnicza najczęściej posługuje się formułą reportażu, pamiętnika, bądź dziennika podróży, w mniejszym stopniu niegdyś bardzo popularnego, listu.

 

Wyszły natomiast z użycia, niegdyś stanowiące ścisłe jądro gatunku, poniższe formy, których definicje warto tu przytoczyć:

Periploi (gr.) lub periplus (łac.) – w tłumaczeniu dosłownym „żeglować wokół” , rękopis wyliczający kolejne porty i ważne elementy wybrzeża morskiego (lub brzegów rzek), podający także przyblizone odległości między kolejnymi punktami odniesienia. Najstarsze do dziś zachowane to m.in. „O Oceanie” Pyteasza z Massalii z IV wieku p.n.e. i opis żeglugi wokół Morza Czarnego „Periplus Eksejnu Pontu” Flawiusza Arriana.

Itinerarium (łac.) lub hodoeporikon (gr.) – szczegółowy opis podróży zawierający informacje na temat przebytej odległości, warunków klimatycznych, przyrody, zwyczajów i wyglądu mieszkańców odwiedzanych ziem, a także zabytków czy atrakcji. Miały formę poetycką, często przybierały formę elegii lub satyry. „Iter Sicilium” Lucyliusza z II wieku p.n.e. jest najstarszym zachowanym rzymskim itinerarium, autorem takiego dzieła był także Horacy, twórca „Iter Brandisium”.

 

Zgodnie z art. 173 ustawy Prawa Telekomunikacyjnego informujemy, że kontynuując przeglądanie tej strony wyrażasz zgodę na zapisywanie na Twoim komputerze tzw. plików cookies. Ciasteczka pozwalają nam na gromadzenie informacji dotyczących statystyk oglądalności strony. Jeżeli nie wyrażasz zgody na zapisywanie ich zmień ustawienia swojej przeglądarki internetowej.