Polskie poznawanie świata

Loksodroma

Loksodroma

Teoria loksodromy przedstawiona w 1542 roku przez Pedro Nuñesa   (gr. loksós – ukośny, droma – linia) mówi, że loksodroma jest linią krzywą na powierzchni kuli (np. Ziemi), przecinającą wszystkie południki pod tym samym kątem.


Na mapie Mercatora (dokładniej na mapie w rzucie Mercatora) loksodroma odwzorowuje się w postaci linii prostej i jako taka jest powszechnie stosowana w nawigacji morskiej i lotniczej do wykreślania drogi (kursu). Statek płynący stałym kursem, np. korzystając ze wskazań kompasu w rzeczywistości utrzymuje ten sam kąt względem kierunku północ - południe, a więc przecina wszystkie południki pod tym samym kątem – płynie po loksodromie. Loksodroma nie jest najkrótszą drogą łączącą dwa punkty na powierzchni kuli, właściwość taką ma za to ortodroma, ale pozwala na wykreślenie pewnego kursu, który wykreśla kapitan lub upoważniony przez kapitana nawigator. Odbywa się to zawsze według ustalonych reguł podania kierunku rejsu, szybkości i przewidywanych trudności związanych z prądami morskimi czy sztormami. Kurs wyznaczany jest na mapie „drogowej”, przeważnie mapy tego typu mają skalę 1:800 000 lub 1:300 000, mapy te zwane potocznie nawigacyjnymi zawsze podają niezbędny zasób wiedzy o obszarze, na którym mamy zamiar płynąć i jest to: głębokość, rodzaj dna. Podana jest także informacja o obiektach widocznych z morza. Przy czym obszar niewidoczny z morza, nie jest na mapie uwzględniony. Mapy powinny być na bieżąco aktualizowane przez kapitana lub nawigatora o informacje takie jak: zmiany głębokości toru wodnego, wypiętrzeń podmorskich lub osuwisk mogących zagrozić żegludze.

Zgodnie z art. 173 ustawy Prawa Telekomunikacyjnego informujemy, że kontynuując przeglądanie tej strony wyrażasz zgodę na zapisywanie na Twoim komputerze tzw. plików cookies. Ciasteczka pozwalają nam na gromadzenie informacji dotyczących statystyk oglądalności strony. Jeżeli nie wyrażasz zgody na zapisywanie ich zmień ustawienia swojej przeglądarki internetowej.