Wprowadzenie

W roku 1918 powstało Stowarzyszenie Pracowników na polu Żeglugi Bandera Polska. Dzięki jego działaniom już 11 listopada zlikwidowano placówki niemieckich urzędów dróg wodnych i obsadzono je polskimi marynarzami i pracownikami żeglugi wiślanej.

Członkowie stowarzyszenia działali w komisji opracowującej projekt organizacji Ministerstwa do spraw Wodnych Państwa Polskiego.  W maju 1919 ukazał się pierwszy numer czasopisma „Bandera Polska”.

W maju 1919 stowarzyszenie przyjęło nazwę Liga Żeglugi Polskiej i dostosowała program do możliwości wynikających z faktu posiadania przez Polskę wybrzeża morskiego.  Celem stowarzyszenia stało się upowszechnienie informacji  z zakresu gospodarki wodnej;  historii polskich działań nad Bałtykiem; marynarki wojennej itd. Włączyło się w działania związane z budową portu w Gdyni.

W roku 1924 Walne Zebranie Ligi zmieniło nazwę stowarzyszenia na Liga Morska i Rzeczna i odnowiło program, uznając za priorytetowe zadania: działania na rzecz rozwoju dróg wodnych i portów; działania na rzecz żeglugi oraz wspomaganie idei tworzenia morskich sił zbrojnych. Objęto także żywym zainteresowaniem Polaków mieszkających zagranicą. W listopadzie 1924 roku ukazał się pierwszy numer czasopisma „Morze”, ukazującego się nieprzerwanie do 1939 roku i reaktywowanego po wojnie. Stowarzyszenie nawoływało do zagospodarowania polskiego wybrzeża oraz reagowało na niepokojące zjawiska w stosunkach polsko-niemieckich i polsko-gdańskich.

Stowarzyszenie w roku 1927 posiadało 72 Oddziały. Zmieniał się też jego profil. W roku 1928 I Walny Zjazd Delegatów LMiR włączył do programu stowarzyszenia idee pozyskania dla Polski kolonii lub terenów dla „nieskrępowanej ekspansji narodu polskiego” (Statut LMiR w: Morze w życiu Polski, Warszawa 1930). Tym samym wprowadzono do działalności stowarzyszenia problematykę emigracyjno-kolonialną.

W roku 1930 III walny Zjazd Delegatów wprowadził dalsze zmiany w statucie i zmienił nazwę stowarzyszenia na Liga Morska i Kolonialna.