Polskie poznawanie świata

Grupy tunguskie

Grupy tunguskie

Kiedy Chałchasi i Buriaci wybierają dla jurt odkrytą przestrzeń, Tunguzi stawiają je w leśnej. (JTH, Mat. 36)

Do ludów tunguskich zaliczanych jest wiele grup używających języków z rodziny tungusko-mandżurskiej, zamieszkujących północną Azję – Syberię, Mongolie i północne Chiny.


Julian Talko-Hryncewicz podaje następujące dane dotyczące Tunguzów:
Na północ od Chałchi zajmują ogromne przestrzenie wschodniej części Azyi środkowej oprócz Rosjan dwa plemiona autochtonów. Mongoło-Burjaci stanowiący płn.-wschodnia gałąź mongolskiego plemienia i odrębna etnologiczna grupa Tungusi. (JTH, 24)

Starożytne osady Tunguzów zajmowały niegdyś dolny bieg Amuru i jeśli są prawdziwe domysły Schlösera, ze pierwszymi autochtonami zabajkalskiej krainy byli Jakuci wyparci następnie na północ, to można przypuścić, że przed osiedleniem Buriatów, ich miejsca zajmowali Tungusi. Na to wskazuje i początkowa nazwa Zabajkalskiej krainy Dauria, od plemienia w niej zamieszkałego Daurów, których zaliczają do Tungusów.

Ponadto Osady tunguskie rozproszone pomiędzy innemi plemionami, to na brzegach Bajkału, to z biegiem Armaku, wpadającego do Selengi lub u źródeł rz. Iro w północnej Mongolii.

Na dowód, ze Tunguzi zamieszkiwali przeważnie nad brzegami rzek zachodniego Zabajkalu: Udy, Chiłki i za Ingodą do samego Onona można powołać się na ich współczesne osady, które przedtem były liczniejsze, jak w Kułtuku, Irkuckiej gub. i w innych miejscach na brzegach Bajkału, nad Iro i jej dopływami w Mongolii. (JTH, 25)

W wielu miejscowościach krainy Zabajkalskiej koczujących Tunguzów zwą Oroczonami, a tylko osiadłych Tunguzami; osiadli żyją w powiatach Czitińskim (Czytyńskim) i Barguzińskim i także w t.z. Armackim inorodczym zarządzie (Selengińskiego powiatu); koczujący – w górnym biegu rz. Iro w płn Mongolii, a także nad biegiem rzek Leny, Witimu, Olekmy i w Jakuckim obwodzie.(JTH, Mat., 29)

Położony tuż przy granicy z Mongolią Troickosawsk-Kiachta – stałe miejsce pobytu Juliana Talko-Hryncewicza podczas jego pracy we wschodniej Syberii – główny ośrodek handlu „herbacianego” z Chinami w XVIII i XIX wieku, był doskonałym miejscem dla badań różnych kultur i narodów.

Zgodnie z art. 173 ustawy Prawa Telekomunikacyjnego informujemy, że kontynuując przeglądanie tej strony wyrażasz zgodę na zapisywanie na Twoim komputerze tzw. plików cookies. Ciasteczka pozwalają nam na gromadzenie informacji dotyczących statystyk oglądalności strony. Jeżeli nie wyrażasz zgody na zapisywanie ich zmień ustawienia swojej przeglądarki internetowej.