Wykształcenie
Z wykształcenia przede wszystkim lekarz. Na wybór studiów i zawodu lekarskiego, któremu poświęcił prawie 32 lata swego życia, czyniąc go podstawowym źródłem utrzymania, wpłynęły lekarskie tradycje rodzinne.
Jak sam określił zawód lekarza „był jakby dziedzicznym” w jego rodzinie. Urodził się 12 sierpnia 1850 roku w Rukszanach w powiecie kowieńskim na Litwie jako syn Dominika i Leokadii z Fischerów, córki znanego lekarza kowieńskiego – Adama Fischera. Z powodu rozpadu w niedługim czasie związku małżeńskiego rodziców, a następnie ich utraty w bardzo młodym wieku, Julian wychowywał się głównie u państwa Fischerów - dziadków ze strony matki. Osoba dziadka Adama była dla niego wzorem człowieka i lekarza; pierwszym, od którego czerpał zainteresowania i inspiracje naukowe. Po latach scharakteryzował go jako człowieka, który...w czasie konsultacji miał niemałą cierpliwość, wysłuchując długich skarg chorych, zaskarbił więc sobie wielkie ich zaufanie i wziętość. W życiu codziennym, oprócz chorych i książek, nie miał żadnych innych zajęć, przyzwyczajeń i nałogów (JTH,1). Także jego ojciec i stryj byli uczniami „medycyny wileńskiej” i obaj leczyli chłopów. Wuj mój, brat matki, został fachowym lekarzem, następnie zostałem i ja lekarzem, a potem i młodszy brat mój przyrodni. Jednym słowem, zawód lekarski był jakby dziedzicznym w naszej rodzinie - napisze we wspomnieniach O dawnych lekarzach wileńskich. (JTH,2).
Po ukończeniu gimnazjum w 1869 roku, do którego uczęszczał najpierw w Kownie, a następnie w Petersburgu, podjął w studia medyczne. Po zakończonych niepowodzeniem staraniach o studia medyczne w Warszawie, rozpoczął studiowanie nauk medycznych w Akademii Medyko-Chirurgicznej w Petersburgu, najpierw jako słuchacz, a następnie jako pełnoprawny student. W 1873 r. przeniósł się na Uniwersytet Kijowski, który ukończył w 1876 r. Zaraz po jego ukończeniu podejmuje pracę lekarza praktyka w Zwinogródce na Ukrainie (dawna gubernia kijowska) - niewielkiej „powiatowej mieścinie na dawnych kresach byłej Rzeczypospolitej”, liczącej w owym czasie 12 tys. mieszkańców. Jednak już po kilku miesiącach praktyki lekarskiej w tym „głuchym partykularzu” bez szans na rozwój intelektualny (JTH, 3), Hryncewicz wyjeżdża za granicę, by pogłębić wiedzę i poszerzyć swoje umiejętności zawodowe. Wyjechał na przełomie 1876/77 do Paryża i Wiednia na studia dokształcające z zakresu położnictwa i ginekologii. W Paryżu poznał znakomitego anatoma Pawła Brocka – profesora L’Ecole d’Antropologie de Paris i oprócz wykładów i praktyk czysto lekarskich uczęszczał też na wykłady z antropologii. Po powrocie na Ukrainę (przez Strasburg, Monachium i Wiedeń, gdzie odwiedził słynny Allgemeines Kraukenhaus, (a w nim m.in. klinikę chorób wewnętrznych i klinikę chorób skórnych i wenerycznych) osiadł ponownie w Zwinogródce, gdzie przez 14 lat był lekarzem okręgowym.
W życiu zawodowym i karierze naukowej J. Talko–Hryncewicza można wyróżnić kilka znaczących okresów, chociaż sam uczony wyróżnia w nim tylko 3 okresy (łącząc w jeden dzieciństwo, lata szkolne, studia i prace na prowincji; drugi – lata 1892-1914, od 41-64 roku życia, czyli okres pracy we wsch. Syberii i Mongolii oraz w krakowskiej UJ do wojny) i okres trzeci – lata 1915-1932).
