Odkrycia i dorobek naukowy

Podróże i badania terenowe były sensem życia Borysa Malkina. Podróżowanie, kolekcjonowanie i dokumentowanie odmiennych kultur całkowicie wypełniało jego życie.  

Jednak nigdy nie tracił kontaktu ze światem nauki, mimo że znikał w dżungli na wiele miesięcy w roku. Zawsze podawał kolejne adresy, na które należało kierować korespondencję. Z „dżungli” wysyłał artykuły popularno-naukowe i fotografie do polskiego czasopisma „Poznaj Świat” oraz innych wydawnictw, a ściśle naukowe do specjalistycznych biuletynów amerykańskich, takich jak Anthropological Quarterly, Bulletin of the American Museum of Natural History, Davidson Journal of Anthropology czy Ethnologische Zeitschrift. Mimo że nie interesował go rozwój kariery gabinetowej, to i tak dorobek naukowy w postaci publikacji obejmuje kilkadziesiąt (77 pozycji). Podsumowaniem jego badawczych podróży jest wydana w 2007 roku książka Odchodzący świat. Tropem kultur indiańskich i świata przyrody Ameryki Południowej, której opracowania dokonali Iwona Stoińska-Kairska i Mariusz Kairski. 

Największą jednak wartością i wkładem Borysa Malkina w rozwój nauki są olbrzymie zbiory etnograficzne, entomologiczne i herpetologiczne, a także archeologiczne pozyskane od różnych grup Indian, znajdujące się w wielu muzeach świata oraz dokładna dokumentacja fotograficzna i filmowa badanych kultur. Przez dziesiątki lat gromadził obiekty i utrwalał na fotografiach i taśmie filmowej odchodzący w przeszłość świat tradycyjnych społeczności Indian południowoamerykańskich. Z tą sama pasją i precyzją badał i fotografował zarówno przyrodę, jak i ludzi, zwłaszcza mieszkańców tropikalnych lasów. Już w latach 60. i 70. XX wieku zauważył podczas badań, że liczebność wielu grup etnicznych jest zatrważająco niska, a kultura materialna ulega szybkim przekształceniom za sprawą zmian cywilizacyjnych docierających nawet do najodleglejszych zakątków tropikalnych lasów Amazonii. W 1977 roku, w katalogu do wystawy „ Indianie Ameryki Południowej”, która odbyła się w MEK roku pisał: wśród etnografów, administratorów i polityków toczą się dyskusje i spory na temat jak skutecznie i najlepiej zapobiec wyniszczeniu Indian i ich degeneracji. Niestety wszelkie prognozy są zgodne, ze jakkolwiek się postąpi, rezultat będzie identyczny: proces wyniszczenia jest nieuchronny. Jest to tylko kwestia czasu. Jesteśmy chyba ostatnim pokoleniem, któremu dane jest oglądać Indian jako zorganizowaną  społeczność na pewnym stopniu kultury (BM, 4). Uznał, że konieczna jest natychmiastowa dokumentacja życia i kultur ludów zamieszkujących te obszary. Swoją pracę w terenie nazwał „antropologią naglącą”. To co nazywał „odchodzącym światem" i co opisywał, działo się na jego oczach. W jednym z listów do Heleny Przestalskiej tak opisuje zmiany, które się dokonały zaledwie w przeciągu zaledwie trzech lat: Zamiast ślicznie położonej spokojnej, miłej wioski indiańskiej ogromny obóz konstrukcyjny. Buduje się lotnisko, szpital, radiostacje i diabeł wie co.[ …] Ruch ogromny, wśród którego Indianie Karaja po prostu znikną. Uciec od tego nie podobna (Brazylia, Santa Isabel nad Rio Araguaia, 31 X 1960; zbiory archiwalne MEK). 

Odkrycie  - bardzo ważnym rezultatem badań w Kolumbii u Indian Embera znad górnego biegu rzeki Saija w departamencie Cauca w 1971 roku było odkrycie nieznanego gatunku małych żabek, zwanych przez Embera „kokoi” ( Phyllobates terribilis) o bardzo silnie trującej wydzielinie skórnej, którą Indianie ci zatruwają strzałki do dmuchawek. Rezultaty tego odkrycia w postaci monografii wydrukowano w Bulletin of the American  Museum of Natural  History, NY; (Malkin figuruje tam jako etnozoolog)