Tukuna

Brazylia, Amazonas, osady nad Igarape Belem, 
Indianie Tukuna to stosunkowo liczna grupa (ponad 15 tysięcy); zamieszkują tropikalną dżunglę na pograniczu Peru, Ekwadoru i Brazylii, a także Kolumbii, zajmując zachodnią Amazonię w rejonie Solimoes (Amazonka w środkowym biegu, od Yavari do Rio Negro).  

Duża ich liczba żyje nad mniejszymi dopływami na wschód od Benjamin Constant, a największa koncentracja jest w Igarape Tacane, Igarape Belem, Sao Geronimo. Tucuna żyją w rozrzuconych siedzibach po kilka domów, ale wzdłuż brzegów rzeki. Mimo wpływów i misji i samych Brazylijczyków zachowali wiele ze swoich tradycyjnych rzemiosł i obyczajów. Życie Indian Tukuna, niegdyś jednej z liczniejszych grup amazońskich, znacznie się zmieniło, chociaż wyroby pochodzenia przemysłowego nie zdołały jeszcze całkowicie wyprzeć ich własnych. Z włókna palmy tucum (Astrocaryum tucuma) kobiety wyrabiają małe hamaki i torby-siatki; torby za pomocą igły własnej produkcji, z twardego drewna, ozdabiając je geometrycznymi wzorami. Dawniej Tukuna sypiali w hamakach, obecnie na matach z tapy, hamaków używając jedynie w dzień lub jako kołysek dla dzieci -  pisze  Malkin. (BM, 186)
Żyją z łowienia ryb i niewielkich upraw, a polowanie ma niewielkie znaczenie ze względu na niewielką ilość zwierzyny. Posługują się łodziami-dłubankami, które wiosłują z pozycji siedzącej, z przodu łodzi. Podczas łowienia ryb posługują się różnymi pułapkami, używają czasem, podobnie jak i inne grupy, soku z korzeni barbasco, zwanych tutaj timbo, który paraliżuje centralny układ nerwowy ryb, a niekiedy strzelają do nich z łuku, szczególnie pod koniec pory deszczowej. Mieszkają w dużych rodzinach, gdzie jest miejsce również dla dalszych krewnych, a typowa chata Tukuna to duża czworoboczna, prostokątna konstrukcja ze spadzistym dachem, oparta na palach.
W czasach eksploracji terenów Tukuna przez Malkina, odbywało się jeszcze wiele obrzędów i ceremonii, w tym jedna z najważniejszych - obrzęd inicjacji dziewczynki czy tańce ku czci przodków, podczas których ubierano specjalne stroje z tapy - rozbitego łyka podkorowego; składają się na nie rurowate okrycia malowane w różne symboliczne wzory oraz maski z dużymi kolistymi uszami zakrywające całą głowę.