Strój obrzędowy z tapy

Strój obrzędowy z tapy (rozbitego włókna podkorowego) – spodnie
Pochodzenie: Brazylia, dep. Amazonas, osady nad rzeką Igarape Belem; gr. etn. Tukuna (Tucuna, Ticuna); l. 70. XX w.; wykonanie: spodnie z brązowego rozbitego łyka podkorowego, barwionego naturalnymi barwnikami, o krótkich nogawkach zakończonych gęstymi frędzlami; zdobione dokolnymi pasami półkoli malowanych na czarno i pomarańczowo; dł. 110 cm; szer. 46 cm; nr inw. 41669/MEK; z kolekcji Borysa Malkina, zbiory Muzeum Etnograficznego im. S. Udzieli w Krakowie 

Spodnie z brązowej tapy stanowi element stroju obrzędowego, używanego podczas różnych obrzędów, m. innymi inicjacyjnych. Wykonywane są z rozbitego włókna podkorowego. Przygotowaniem surowca i wykonywaniem strojów z tapy zajmują się mężczyźni. Sam proces przygotowania włókna jest bardzo czaso- i pracochłonny. B. Malkin nakręcił film o wyrobie tapy u Tukuna. Bardzo ciekawie malują swe stroje z tapy (turury). Malunki zawierają wzory geometryczne oraz różne postaci zwierzęce i z mitologii, a także różne postaci ludzkie: żołnierzy, misjonarzy, kupców turystów, a nawet samolotów.

RELACJA BADACZA (BM,190): Dotarliśmy do wioski, gdzie przy brzegu stało przymocowanych kilkanaście czółen. Na brzegu kręcili się Indianie, odświętnie ubrani, niektórzy już dobrze podpici. Wielu młodzieńców, zwyczajem Tukuna, miało górne żeby oszlifowane w ostre trójkąty. Podchodzimy do ogromnej chaty, specjalnie wybudowanej z okazji obrzędu. Pod strzechą tłoczą się Indianie. Przynajmniej ze trzystu. Skąd się ich tylu uzbierało z tych maleńkich wioseczek? Podobno przypływają z bardzo daleka, czasem są w drodze kilka dni. W głębi domu, w takt nieregularnie złowieszczo bijących bębnów, tańczyli Indianie. Panował niesłychany rwetes. Kilkudziesięciu tancerzy ubranych w długie sukmany z turury, pomalowane w cudaczne desenie, często łączące wzory tradycyjne z nowoczesnymi „importami”. Obok księżyca, twarzy podobnych do tych z masek i podobizn zwierząt, były rysunki samolotów, samochodów i statków parowych. Tancerze potykali się wzajemnie (maski nie mają otworów na oczy). Pod ścianami piętrzyły się stosy żywności, częściowo przygotowanej przez gospodarzy, a częściowo przyniesionej przez gości: wędzone ryby, mięsiwo, owoce, warzywa. I przede wszystkim stało kilka ogromnych dzbanów z napojem ze sfermentowanego manioku.