Korabiewicz Wacław (1903–1994), reporter. W latach 1927–1932 studiował medycynę i etnografię na Uniwersytecie Stefana Batorego w Wilnie. W czasie studiów był współzałożycielem i członkiem Akademickiego Klubu Włóczęgów Wileńskich (jak pisze w swych niektórych książkach Czesław Miłosz, z powodu wysokiego wzrostu był nazywany Kilometrem). Zakładał także tzw. Sekcję Twórczości Oryginalnej (S.T.O.) przy Kole Polonistów uniwersytetu. Debiutował na łamach czasopisma „Reduta” (Wilno 1925), swoje wiersze drukował w różnych publikacjach poetyckich (m.in. „S.T.O.”, Wilno 1928, „Patykiem po niebie”, Wilno 1929) oraz czasopismach (np. „Alma Mater Vilnensis”). W 1930 roku podróżował kajakiem do Turcji i Grecji. Po studiach pracował jako lekarz w Państwowej Wyższej Szkole Morskiej w Gdyni. W latach 1931–1939 był lekarzem okrętowym na „Darze Pomorza”. W 1934 roku, wraz z pierwszą żoną Janiną M. Haazówną, odbył podróż kajakiem do Indii. Po wybuchu II wojny światowej został internowany w Sztokholmie wraz z załogą „Daru Pomorza”. Pracował następnie na statku MS „Piłsudski”, mieszkał w Londynie, gdzie był m.in. założycielem Koła Opieki nad Żołnierzem. Następnie w São Paulo i Rio de Janeiro, skąd organizował pomoc dla polskich jeńców wojennych. W 1942 roku był uczestnikiem wyprawy w głąb dżungli brazylijskiej. Od 1943 roku przebywał w Afryce jako delegat rządu RP w Londynie, do 1946 roku w Lusace, gdzie z ramienia Ministerstwa Opieki Społecznej sprawował opiekę nad polskimi uchodźcami w obozach Rodezji Północnej. Następnie w Dar es-Salaam (Tanganika). Pracował m.in. jako zastępca kustosza w King George Vth Memorial Museum, gdzie prowadził badania nad folklorem terytoriów brytyjskich w Afryce i Mozambiku, był też lekarzem miejscowego szpitala. W 1954 roku po wysłaniu licznych eksponatów do polskiego Muzeum Kultur Ludowych w Młocinach został wydalony z Tanganiki. Przebywał następnie w Londynie, w latach 1954–1956 w Etiopii, gdzie pracował jako lekarz. W 1958 roku powrócił do Polski. Od 1959 do 1961 roku na placówce epidemiologicznej w Ghanie. Następnie w Warszawie. W 1963 i 1976 roku przekazał liczne eksponaty Państwowemu Muzeum Etnograficznemu oraz Muzeum Narodowemu w Warszawie. Organizował wystawy poświęcone zgromadzonym przez siebie zbiorom sztuki afrykańskiej (m.in. wystawa „Masqual – Krzyż Etiopii”, Muzeum Narodowe, Warszawa 1966). Odbył wiele podróży badawczych do Afryki i krajów Bliskiego Wschodu. Mieszkał w Warszawie przy ulicy Natolińskiej. Po jego śmierci urna z prochami została zatopiona w Morzu Bałtyckim.